Posted By Frederic De Meyer
De stad Ieper associeerde ik niet meteen met een bruisende kunststad. Dat is het ook nog niet. Toch zijn er de laatste maanden enkele interessante initiatieven ontstaan, en staan er nog meer op til. Ik ging er heen om twee galerieën te bezoeken, Frock en Reichmanns, maar hoorde dat er wat verder nog een kunstruimte staat, vzw R121, dat om de hoek galerie Adrienne D een permanente vitrine heeft, en dat er in de straat diezelfde avond nog een andere galerie opent met enkele ronkende namen uit de moderne en recente kunstgeschiedenis. Daarbovenop plant de stad met Satelliet-K een ruimte voor kunstenaarsresidenties en tentoonstellingen, je raadt het al: in dezelfde straat. “In de straat staan ook een aantal panden die zeker zouden kunnen gebruikt worden voor pop-up tentoonstellingen”, zegt Annelies Deltour van Frock Gallery glimlachend. Stel dat al deze initiatieven samenvallen, dan heb je meteen een kunstenfestival dat veel verder zou reiken dan de Westhoek. Ongetwijfeld komt het er ook van, ooit… Intussen genoot ik alleszins van mijn bezoek aan de twee galerieën:
Frock Gallery
De knappe ruimte van Frock Gallery, die ooit dienst deed als bankkantoor, biedt heel wat mogelijkheden. Het koppel dat het pand kocht, Annelies Deltour en de Amerikaanse kunstenaar Matthew J. Frock kwam min of meer toevallig op het idee om een galerie te openen, en kwam zo min of meer toevallig in Ieper terecht -weliswaar op een paar boogscheuten van de geboorteplek van Annelies. Matthew doet dienst als curator, waarbij zijn oog vooral valt op kunstenaars die hij toevallig ontmoette op kunstbeurzen, al was het maar omdat ze een stand hadden net naast de zijne. Toevallig veel Duitse kunstenaars, waar ik ook een onverklaarbare zwak voor heb. Veel toevallen dus, wat wijst op het feit dat dit alles geen toeval is, bedenk ik me wanneer ze me rondleiden.
Het atelier van Matthew bevindt zich in de galerie, in de ruimte die ooit als bankkluis diende. De ingrepen in het gebouw zorgen voor een inkijk in het atelier vanuit de galerie, wat een intrigerend effect oplevert. Hij schildert voornamelijk abstracte werken en zwierige landschappen en vergelijkt zijn werk graag met een schaakspel, een krachtmeting tussen hem en het doek. Een beetje vreemd wanneer je voor zijn organisch lijkende penseelstreken staat, waaruit alleszins geen spoor van strijd meer blijkt. Maar niets is wat het lijkt, zo blijkt ook uit de keuze van kunstenaars die hij tentoonstelt.
Het werk van Dirk Groß oogt weliswaar rusteloos, vooral zijn oudere werk, al laat hij ruimschoots plaats voor een gevoel van verwondering en verrassing. Dat komt door het uitvoerig proces waarmee hij zijn werk opbouwt, het resultaat van een constante drang om met meterialen en gedachten te experimenteren. In zijn later werk leidt dit tot meer ingetogen beelden waarin verschillende lezingen mogelijk zijn. Flagged is daar een mooi voorbeeld van, een soort mijmering over bewegende gordijnen: je weet wat er zich achter afspeelt, toch is dit tegelijk slechts een vermoeden omdat je het niet ziet. Het is net als in zijn ander werk misschien eerder een spel dan een strijd, wat ook geldt voor de beelden van Ulrike Balkau, speels en absurd op het eerste gezicht, tot de diepere gronden beginnen door te dringen.
