Voor de Belgische keramist Guy Van Leemput is de creatie van zijn porseleinen kommen een innerlijke reis en een ruimte voor reflectie. Guy zegt: "Ik hoop mezelf zo beter te leren kennen. Elk stuk is een weerspiegeling van mezelf en hoe beter ik mezelf ken, hoe dieper ik kan gaan in mijn werk. Door mezelf uit te drukken in vorm, hoop ik een andere ziel te raken. Om vrede en rust te vinden. Gemoedsrust." Guy werkt in series die bepaald worden door het proces en de resultaten van het experiment. Hij zegt: "Ze stellen grenzen, maar maken tegelijkertijd groei mogelijk. Niet in de breedte, maar in de diepte."

De schalen worden eenmaal gebakken, ondersteboven op een steunvorm die ruimte laat voor krimp. Tijdens de houtstook bereikt de temperatuur 1300°C, waardoor de stukken een witte doorschijnendheid krijgen. De rookachtige stook geeft een subtiel asglazuur en een lichte beweging in de vorm. "Als een stuk uit de oven komt en in mijn handen ligt, voel ik me - als het goed gelukt is - diep ontroerd. Het voelt alsof je lucht in je handen hebt, niets dan dromen ... En als iemand anders diezelfde emotie voelt, ben ik dubbel zo blij."

Toen de Amerikaanse schilderes Amelia McMurrin werd gevraagd wat haar inspireert, merkte zij op: "Ik voel me vaak aangetrokken tot licht - de manier waarop licht over oppervlakken speelt, danst met schaduwen, bepaalde kleuren versterkt en een gewone omgeving uniek mooi maakt ... Ik ben geïnspireerd door hoe John Singer Sargent dit zo goed laat zien, vooral met zijn aquarellen. Zijn penseelvoering en aandacht voor licht, schaduw en kleur hebben mij geholpen te bepalen hoe ik de wereld zie en hoe ik een doek benader."

Amelia wil een glimp opvangen van het wonder dat in de wereld te vinden is. Het is haar bedoeling om alledaagse schoonheid in haar werk te presenteren als een herinnering om er naar uit te kijken. Ze zegt: "Ik wil de kijker helpen om uit het dagelijkse leven te stappen en de tijd te nemen om stil te staan bij de wereld om hen heen." Naast de schoonheid van het licht zegt Amelia dat het schilderproces haar eigen unieke voldoening geeft: "Ik hou van olieverf - de boterachtige gladheid, de rijke textuur en de manier waarop het zich vormt en mengt onder mijn penseel. Schilderen met olie voelt zowel veelzijdig als gegrond in een rijke geschiedenis, en ik hou ervan deel uit te maken van die traditie."

De Duitse fotograaf Reinhold Adscheid experimenteert al sinds zijn jeugd met fotografie. Vanuit zijn badkamer thuis maakte Reinhold afdrukken met verschillende camera's, zoals een Agfa Box 50 en enkele van de eerste spiegelreflexcamera's. Met de komst van de digitale fotografie is Reinhold zich echter gaan toeleggen op de fotografie. Met de komst van de digitale fotografie werd Reinholds passie voor fotografie echter meer een obsessie. Digitale donkere kamers stelden de fotograaf in staat volledige controle te hebben over alle superimpositie-effecten waartoe hij oorspronkelijk was aangetrokken. Reinholds werk in de wetenschappen en een natuurlijke neiging om met computers te werken, leidden ertoe dat hij zijn eigen software creëerde om foto's te manipuleren.

Nu kon de kunstenaar echte kubistische composities maken van objecten, architectuur en landschappen die tijd en ruimte omspannen en een nooit eerder geziene kijk op de wereld vanuit elke richting bieden. Hij zegt: "Eindelijk kon ik onmogelijke uitzichten produceren, eindelijk kon ik onderzoeken of de wereld, vanuit verschillende perspectieven bekeken, er nog herkenbaar uitzag. Sindsdien onderzoek ik de vraag: Hoe zou de wereld eruit zien als we haar in één oogopslag konden zien vanuit verschillende posities in tijd en ruimte?"