Over het werk van 

Guillaume Caron

Schilderen en tekenen - sinds de grotten van Lascaux tot op de dag van vandaag - gaat altijd over zoeken. Het maken van markeringen op een oppervlak heeft een tweeledig effect: het projecteert wat er in de bewuste en onbewuste geest omgaat en geeft de geest tegelijkertijd informatie over onze omgeving. Schilderen kan ons helpen onze emoties te begrijpen en kan dienen als communicatie over hoe we ons voelen tegenover anderen. Kunstenaars trainen hun ogen om de objecten die ze observeren echt te zien en oefenen in het vertalen van die stimulans naar een tweedimensionale illusie. Dertigduizend jaar geleden keken kunstenaars met grote zorg naar de dieren die hun leven mogelijk maakten en toen ze hun onderwerpen niet konden observeren, vertaalden ze die input in sublieme weergaven van de wezens die ze vereerden.

Hedendaagse schilders zijn niet anders. Kunstenaars worden beïnvloed door hun omgeving en bestuderen de objecten die hen interesseren. Zoals de grotschilder zijn bewondering voor zijn onderwerp uitdrukt, zo brengen hedendaagse kunstenaars krachtige emoties over in hun werk. Kunstenaars in de huidige complexe samenleving drukken een grote verscheidenheid aan emotionele gevoelens uit met behulp van een onbeperkte keuze aan onderwerpen, of het nu hun eigen emotionele energie is of de assemblage van gerenderde objecten en het resulterende verhaal. De hedendaagse schilder Guillaume Caron projecteert vooral zijn innerlijke ervaring op het doek. Zijn kunstwerken zijn sterk beïnvloed door zijn eigen gevaarlijke ervaringen met het leven in het regenwoud van de Amazone.

Door continu, non-stop te werken, creëert Caron een eindeloze cascade van reacties die tot onverwachte conclusies leiden. De kunstenaar heeft zijn proces in het verleden beschreven als “vrijwillig struikelen voor het plezier van het inhalen”. Wanneer kunstenaars zich in een flow-toestand bevinden - voortdurend aan het werk zijn - komen de natuurkrachten samen om te assisteren. Het is de ervaring van goddelijke hulp die zoveel kunstenaars keer op keer terugbrengt naar de studio. Dit samenzijn met de muze lijkt de kern te zijn van Carons werk. Als gevolg daarvan zijn zijn schilderijen altijd fris, verrassend en grondig beïnvloed door wat bekend is komen te staan als het “gelukkige toeval”. Gelukkige ongelukken zijn niets meer dan een steriele, moderne, magische herinterpretatie van de muze. De schilderijen van Caron zijn echter niets minder dan pure magie.

In de woorden van Caron: “Net als in ons leven worden gebeurtenissen over elkaar heen gelegd, waarbij de vorm en kleur worden onthuld die zijn gekozen om het verhaal te vertellen. Het gechoreografeerde gebaar, tegengewerkt door het aangename ongeluk, geeft beweging aan de dans en bereidt zich voor op het verwelkomen van de tinten die de ceremonie zullen aankleden. Vormen en kleuren komen over elkaar heen en onthullen zichzelf als een geheel - en als een totem gezien vanuit de lucht - zullen ze in elkaar verzoend verschijnen voor het uiteindelijke boeket.”