Opzettelijk struikelen
voor het plezier van het inhalen

Dit is de strekking van mijn nieuwste werk, dat in het verlengde van mijn intuïtieve benadering het belang benadrukt van het vermogen van de natuur om zich aan te passen.

Na bijna twintig jaar studie, observatie en artistieke projecten in het regenwoud van de Amazone, werd het duidelijk dat ik een abstracte en intuïtieve benadering wilde kiezen voor mijn picturale werk. Terwijl figuratieve schilderkunst een verslag geeft van een vast beeld, geeft abstractie de dingen hun ware dimensie en geeft het iedereen de kans om zijn eigen omgeving te creëren.

Picturale flexibiliteit kan worden vergeleken met natuurlijke evolutie: een lijn wordt naar voren getrokken zoals een beekje stroomt, en dan verstoort een vlek de loop van deze lijn, net zoals een steen de stroom verstoort. De manier waarop het water zich herstelt van het ongeluk veroorzaakt door de steen is een demonstratie van immense aanpassing, want het water vervolgt zijn weg. Hier zal het schilderen benaderd worden met dezelfde logica van aanpassing en het uitlokken van het ongeluk zal het spel worden dat ons in staat stelt om een picturale naïviteit te behouden, een frisheid in de compositie. Zoals Picasso zei: "Als ik geen blauw meer heb, gebruik ik rood". Weten hoe je het cerebrale op pauze kunt zetten om ruimte te maken voor het intuïtieve "Ik kijk niet, ik vind". Voed jezelf met picturale oprechtheid, geef de lijn een onschuldige vrijheid die van haar aanwezigheid een kracht zal maken.

Blind werken legt ongeluk op omdat het de lijn bevrijdt van visuele controle. Het stelt je in staat om op het geheugen te werken, dus op een figuratieve basis die niet vastligt, zodat je niet een uitzicht op het bos kunt schilderen maar vrijer een wandeling in het bos, net zoals een naakt een liefdesverhaal zou worden.

Deze leertijd in de omgeving geeft aanleiding, in termen van vorm, tot schrijven zonder re-presentatie, gebaren gemarkeerd door waargenomen bewegingen, zonder tijdsrelaties of schalen, de illustratie van vastgehouden herinneringen. Deze composities combineren tinten en geuren, lawaaierige ritmes en lege geluiden, vaste opaciteiten en vloeibare transparanties, scherpe randen en vage contouren... benaderen een onderwerp door abstractie en vermijden het voor de hand liggende. De felle, contrasterende kleuren in deze onderwerpen zijn een direct gevolg van mijn gehechtheid aan de tropen. De sporen die de kleefstoffen achterlaten markeren een duidelijke aanwezigheid in het verhaal, zoals de handsporen die mannen in grotten achterlaten om hun aanwezigheid in de afgebeelde scènes te bevestigen.

De composities zijn bewerkt met verloren randen die, in tegenstelling tot een gecentreerde compositie, een deel van een werk zonder grenzen presenteert, waardoor iedereen de mogelijkheid heeft om zich een verhaal in de periferie toe te eigenen.