Willy De Bever was een schilder, geboren en getogen in Ieper. Als jonge man reisde Willy de wereld rond met het Belgische leger, waar hij opklom tot de rang van officier. Terwijl hij in het leger discipline ontwikkelde, scherpte hij zijn vaardigheden als tekenaar aan met indische inkttekeningen en affiches. Willy vergat nooit de tijd die hij doorbracht met zijn jeugdbuurman en mentor, Justin Thoma, een amateurkunstenaar. De kiemen van creativiteit werden al vroeg geplant voor de jonge Ieperse kunstenaar die zijn werkpalet zou blijven uitbreiden tijdens zijn vroege carrière.
In 1967 ontdekte Willy De Bever de weelderige viscositeit van olieverf. Een medium waar de meeste schilders verliefd op worden, gewoon omdat het een plezier is om op het doek te schilderen. Hij werkte bijna tien jaar met dit medium en creëerde gelijkaardige, donkere composities die esthetisch vergelijkbaar waren met zijn vroege inkttekeningen. Na een periode van ernstige ziekte in 1975 moest Willy echter uit de monochrome wereld breken die hij had gecreëerd. De schilderijen die hij maakte tijdens zijn gevecht met de ziekte zouden het palet van de kunstenaar drastisch veranderen voor de rest van zijn carrière.
Willy's latere schilderijen zijn een kleurrijke joyride door het iconische landschap van een rauwe, goede tijd. De kunstenaar schildert voornamelijk figuren, in alle verschillende stadia van feestvieren. Feestjes horen leuk te zijn, maar iedereen weet wat er gebeurt als het lijkt alsof het nooit ophoudt. Sommigen van ons vervallen in een staat van onbewust geblaat, terwijl anderen nuchter blijven en veroordeeld worden door de gebeurtenis, en natuurlijk zijn er degenen die vroegtijdig vertrekken. Willy's schilderijen zijn het braaksel en de confetti van het feest, allemaal verpakt in een samenhangend oeuvre.
Willy's feestvierders zijn te zien terwijl ze zonnen op het strand, dansen in nachtclubs, muziek maken, bloemen kopen op de kermis en in het algemeen genieten van allerlei festivals, kroningen en optochten. Zijn figuren kunnen over elkaar heen hangen in triomfantelijke kameraadschap, drankjes vasthouden, uitdagend loungen, naakt zijn, koninklijke kronen en tiara's dragen of een combinatie van al het bovenstaande. De kunststudio kan een eenzame plek zijn, maar Willy leek daar een oplossing voor te hebben. In zijn studio voelt de bezoeker zich gewoon een ander gezicht in de menigte.
Iedere kunstenaar weet dat de kunststudio een heilige ruimte is. Het is de plek waar we in contact komen met het onbekende. Elke kunstenaar kan het bevestigen: als we in de zone zijn, creatief aan het werk, staart het onbekende terug. Het onbekende is een medewerker: de muze. De kunstenaar vindt zichzelf in de studio en de overweldigende ervaring die doorschemert in dat moment van ontdekking, is dat we niet alleen zijn. Willy creëerde een netwerk van vriendschappen binnen zijn oeuvre. De laatste dag van zijn leven bracht hij door in de kunststudio, hopelijk in de warmte van die aanwezigheid.